آسمان، دامن دامن گل به زمین هدیه می‌کند. پرنده‌ها، زیباترین نغمه‌های عاشقانه شان را در گوش درخت‌ها زمزمه می‌کنند.

زمین قد برافراشتهتا دوباره به آسمان فخر بفروشد.

فاطمه معصومه! نگاه معصومانه‌ات، امید را در دل خسته زمین می‌رویاند و رایحه پاک بهشتی ات، نسیم را به وجد می‌آورد.

آمدی و بر شانه‌های خاک، گام نهادی تا لباس شفا را بر روح مجروح دردمندان بپوشانی.

نام روشن و شفاف تو ای فخر زنان عالم! شفیعه روز قیامت و انیس لحظه‌های عبادت است؛ آنجا که از صمیم قلب، به تو توسل می‌جوییم تا بر گردنه‌های سنگین گناه در میانه راه نمانیم.

شکفتن تو در باغ جهان، ادامه ملکوت بر زمین است و گشودن درهای رحمت.

چه زیباست ساحل جمکران در کنار دریای تو، وقتی دل‌های غرقه در عشق، چشم انتظار رسیدن کشتی نجات مولای خویشند.

مژده باد طلوع تو ای معصومه زکیّه که بارقه شهاب تو، روشنایی دیگر در شب‌های مناجات اهل زمین است.

معصومه، یعنی قداست مریم و عصمت فاطمه و ادامه قصه غصه‌های زینب در جست وجوی برادر.

معصومه یعنی ترنم ترانه ای دیگر برای استجابت دعا.

لبریز از نام توایم که غربت شاه غریب را به یادمان می‌آوری.

چه زیباست سرنوشت تو در خطه قم، وقتی هم آسمان با ماه و ستارگانش می‌شوی و اجازه میهمانی تو برای قلب‌های شکسته، به منزله زیارت حسین علیه السلام می‌شود.

شرافت زن در یاد توست.

طلوع می‌کنی و نام تو، سپیدارها را به وجد می‌آورد.

محبت تو ای بانو، تالاب‌های تیرگی روح را پر از زلالی عرفان می‌کند.

میلاد تو، نبض پرتلاطمی است که اندام خواب رفته سکوت را بیدار می‌کند تا ساعات مه گرفته ایمان را آفتابی کند.

آمدی تا غربت غریب این برادر، با قدم‌های انتظار و شوق شما، رنگ دیگری بگیرد.

آمدی تا هجرت بهارگونه‌ات، ذره ذره این خاک را توتیای اهل نظر کند.

آمدی؛ تا پروانه‌ها، رمز و راز عاشقی را بر گرد شمع آسمانی وجود تو تجربه کنند.

نوشته شده در یکشنبه 97/4/24ساعت 11:26 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |